Podczas pobytu w obozie Harrer otrzymuje od żony papiery rozwodowe. Postanawia wtedy uciec z obozu i pisze list za listem do swego syna, Rolfa. Ucieczka udaje się dopiero we wrześniu 1942 r. Harrer i Aufschnaiter są wolni. Przedostają się do Indii i po dwóch latach wędrówki przez Himalaje docierają do stolicy Tybetu - Lhasy. Tutaj, w 1945 r., po kapitulacji Niemiec, dociera do Harrera prośba od jego syna, by nigdy więcej nie szukał z nim kontaktu. Harrer popada w depresję, z której wyrywa go nakaz stawienia się przed obliczem młodego Dalaj Lamy - "Kunduna". Ma go uczyć języka angielskiego, geografii i przekazać mu swoją wiedzę o świecie zachodnim. Chłopiec, który nigdy nie widział innego świata poza tybetańskim, chłonie ją z entuzjazmem, w zamian rozbudzając w swoim nauczycielu pozytywne emocje, umożliwi odbudowę zerwanych więzi z bliskimi.

Tymczasem zacieśnia się więź między Harrerem a Dalaj Lamą - zostają przyjaciółmi. Spotkanie z odmienną kulturą, z buddyzmem i samym "Kundunem" pozwoli austriackiemu himalaiście odrodzić się moralnie, zrzucić z siebie skorupę egocentryka, otworzyć na świat, na innych ludzi.

Heinrich Harrer spędzi w Tybecie siedem lat. Będzie świadkiem politycznych wstrząsów - przede wszystkim interwencji komunistycznych Chin, ale również narodzin Dalaj Lamy jako duchowego przewodnika Tybetańczyków. Za jego namową powróci w 1951 r. do Austrii i odnajdzie syna. Pogodzony już z nim, zacznie go uczyć wysokogórskiej wspinaczki.